Op vakantie met een ingeving! Een stem waar ik naar luisterde…

vakantie

Een aantal maanden geleden in afstemming op onze vakantie in juli en augustus ging er maar steeds een vraag door m’n hoofd.

Zou ik nog iets kunnen doen met m’n praktijk op onze camping in Zuid Frankrijk waar we al ruim 10 jaar komen? Een heerlijke natuur camping op 1000 meter in de Provence, waar puur, ruimte en natuur overheersen.

Neem je rust nou daar, zeg ik tegen mezelf, ja dat is zo, ga lekker uitrusten en wees gewoon, dat is genoeg..

Als ik op een mooie dag in juni aan het strand zit, komt weer die gedachte naar voren. Wat zou ik kunnen betekenen op onze camping? Al een aantal jaar vraag ik me iets af als ik daar ben. Wat is de reden dat in het winkeltje op deze prachtige camping geen enkel biologisch voedingsmiddel wordt verkocht. Ik heb het al eens gevraagd aan degene die de winkel beheert, ze keek me toen vriendelijk aan en zei het eigenlijk ook niet te weten. Licht geërgerd voelde ik me daarna, mede, omdat er niet eens een belletje ging rinkelen bij haar van: “Oh ja misschien een idee”!

In m’n praktijk leer ik anderen over bewustwording van emoties en gevoelens en dieper in jezelf te kijken bij bv ergernissen t.o.v. je omgeving. Hoe zit dat in dit geval bij mezelf?

Uhmm, ja en wat heb ik ermee gedaan tot nu toe? Niks eigenlijk, me dus alleen geërgerd. En ik weet, als ik niet oppas of me bewust ben van deze lichte ergernis, die ergernis op kan lopen tot een vervelende opmerking maken, confrontatie zoeken, net zolang tot ik beet heb. En dan met alle gevolgen van dien natuurlijk… Nee, doe het deze keer gewoon anders!

Wat zou ik willen dan? “Meer bewustzijn over bv voeding op deze prachtige camping”! , zeg ik tegen mezelf. “Nou doe dan zelf iets”, zegt die stem terug. Ja dat is waar, “maar hoe dan”? “Bakworkshops”, floept er in m’n hoofd.. Ja hoor, zie je het voor je? Hoe ga ik dat aanpakken? Echt geen idee! Geen idee! En nu ophouden met dit hele gedoe, ik lig op het strand en geniet van de zon..

Na een paar uur heerlijk op het strand gelegen te hebben, begint zich vanuit een rustige geest een rustig beeld te vormen van het eind resultaat van een bakworkshop. Ik zie mezelf ineens staan met een aantal mensen met zelfgebakken Provençaalse broden en chocolade muffins. Ik glimlach een beetje in mezelf, ja mooi beeld, ziet er leuk uit! Floep, weg beeld! Oh ja dat is weer zo fijn altijd, het beeld heb ik gezien, maar kan ik het stappenplan ook te zien krijgen?! Er komt niks meer en het blijft stil in m’n hoofd. Zeker weer een opwelling, zo’n impuls, zeg ik tegen mezelf.. Niks meer, geen beeld, geen idee, stilte…

Thuis vertel ik onder het eten nog even iets over m’n idee, m’n opwelling en m’n beeld over een bakworkshop. Natuurlijk beginnen ze meteen te lachen. Zie je wel, ik had ook niks moeten zeggen, denk ik bij mezelf.. Het is ook om te lachen natuurlijk.. Tijdens het inruimen van de vaatwasser zegt m’n man ineens tegen me: “misschien moet je je idee eens mailen naar de camping”, hoezo?, vraag ik. “Het idee is toch om te lachen”?! “Ja dat wel”, zegt hij, “maar je weet ook dat je ideeën niet voor niks komen”. “Nou ik zie het wel hoor”, zeg ik terug, we hebben immers ook gewoon lekker vakantie..

Na 4 dagen, krijg ik plotseling weer dat beeld, maar nu ook weer geen stappenplan. Na een aantal dagen, opnieuw dat beeld en de stap van een mail sturen, komt nu duidelijker naar voren. Het beeld komt steeds vaker terug en laat me niet meer los, totdat ik er iets mee ga doen. Ga ik het nou doen? Of toch maar niet? Hoe kun je worstelen met jezelf? Vraag het mij, ik weet er alles van…

Om een lang verhaal kort te maken, ik stuur de camping een mail. Het gaat niet eenvoudig, want de mail verzend niet. Zie je wel, “tegenwerking”, zeg ik tegen mezelf. Een arsenaal aan negatieve ego gedachten vullen m’n hoofd. Na een uur nog maar eens proberen, wie weet lukt het dan wel.. Het lukt nog niet en pas eind middag kan ik de mail verzenden. Ik ontvang snel bericht terug met een verrassende positieve reactie. Wat een leuk idee, mailde de camping terug. Maak je plan maar en dan mag je dat hier zelf regelen met de kok en de oven etc.. Een beetje verbouwereerd lees ik nog eens de mail.. Ze vinden het een leuk idee, nu moet ik er zelf ook om lachen. ’s Avonds aan tafel zeg ik “ze vinden het een leuk idee op de camping” Nu lachen ze natuurlijk nog harder en m’n zoon roept “Haha mam de biologische bakvrouw van de camping!” Ik lach nu ook maar hard mee!

Maar als we over 4 weken weg gaan, moet ik nog wel wat voorbereiden. Ik zal alle spullen mee moeten nemen, zeg ik, want ik weet in Frankrijk even zo gauw geen biologische winkel. “Wil je een aanhanger mee nemen?”, vraagt m’n praktisch ingestelde man. “Nee joh”, zeg ik, “gewoon een tas minder kleding en handdoeken moet lukken”.

Alle spullen voor Provençaals brood en chocolade muffins voor 3 workshops neem ik mee inclusief een doos verse plantjes basilicum en thijm, voor het brood. Ik maak zelf een draaiboek en recepten voor de mensen die mee willen doen.

Met een auto volgeladen met biologische spullen rijden we in juli op weg naar de Provence. Ik bedenk me nog even, wie weet heeft er niemand interesse?? In dat geval moeten alles spullen ook weer mee terug.. Al het werk voor niks, schiet er door me heen. Ik wordt er onrustig van.. Oh ja daar heb je die negatieve gedachten weer.. Vertrouw nou maar op het beeld wat je hebt gezien en het loopt zoals het moet lopen. Alles is goed.

In Frankrijk aangekomen op onze mooie camping is het prachtig weer en voel ik me dankbaar hier weer 3 weken te mogen zijn in onze tent. Ik zet de verse kruidentuin doos in de schaduw en besef dat ik deze met de warmte wel wat water mag geven 3 weken lang om ze vers te houden.

Eerst uitrusten, bijkomen en na een aantal dagen hang ik in overleg met de camping de flyer op met de data van de bakworkshops. De kok spreekt alleen Frans, maar met een aantal woorden Engels en gebarentaal kan ik hem duidelijk maken wat de bedoeling is.

Het is even spannend of er animo is voor biologisch bakken in de vakantie.. Maar al snel hoor ik geluiden van interesse. Er komt die middag een mevrouw bij de tent vragen of ik de “bakvrouw” ben. “Zie je wel mam”, hoor ik m’n zoon zeggen, “de bak vrouw van de camping”.. Lachend vraagt deze energieke vrouw van over de 80 jaar of er nog plek is bij de bakworkshop die middag. Ze verteld me dat ze in haar leven nog nooit iets heeft gebakken. Ze heeft altijd hard gewerkt als huisarts. Ze is de moeder van de camping eigenaar en zegt nu eindelijk eens muffins voor haar zoon te willen bakken. Ze vult met haar gezelligheid de hele groep en de middag is geslaagd. Enthousiaste mensen van jong tot ouder hebben interesse. Een jongen van 5 jaar die kok wil worden, verteld stoer tegen z’n moeder die komt kijken, nu iets lekkers te bakken zonder suiker!

De ruim 80 jarige vrouw bakt heel goed die middag en vraagt hulp uit de groep om met haar telefoon een foto te maken van haar Provençaalse brood en muffins. “Zo die gaat in de familie app”, zegt ze trots. “En de muffins die zijn voor m’n zoon en de kinderen”…

Ik kreeg toen ik thuis was nog appjes met foto’s van mensen die thuis Provençaals brood gebakken hadden..

Wat een geweldig leuke ervaring was dit, die ik zeker als ik daar volgend jaar weer ben, ga herhalen!

Dankjewel voor deze prachtige ingeving!