Waarom is het toch zo lastig om onze eigen waarheid te leven?
Help me alsjeblieft de waarheid over mezelf te geloven, ongeacht hoe mooi zij is!
Help me alsjeblieft de waarheid over mezelf ruimte te geven, ongeacht hoe krachtig deze is!
Ik hoorde een stem diep in mezelf, “vecht niet, huil niet, schreeuw niet, het allermooiste geschenk dat je jezelf en de ander kunt geven is gewoon jezelf leren zijn!”
“What!” riep ik terug. “Gewoon jezelf zijn, wat bedoel je?” Ik keek wat schaapachtig in het rond. “Noem dat maar gewoon!” zei ik, is dat alles? “Ja, dat is alles, dan volgt de rest vanzelf”..
Durf je te geloven dat het leven eigenlijk leren jezelf zijn is? Jezelf, echt “jouw zelf” de ruimte leren geven? Dat dit voor jou het allerbeste is, maar ook voor de ander? En dat dat zo simpel klinkt, maar de meest lastige opdracht is die we allemaal te doen hebben?
Ik heb de laatste tijd al meerdere mensen gezien die aangaven iets te willen, nee zelfs te moeten veranderen. Niet dat ze daar nou altijd zo op zitten te wachten, maar mede, omdat ze zo vast lopen in zichzelf op wat voor manier dan ook. Dat vastlopen gaat van totale vermoeidheid, huilbuien, somberheid, boosheid, onvrede over zichzelf tot rugklachten, spierpijnen en slapeloosheid.
Het lijkt wel of het steeds lastiger wordt iets te doen of ergens in te blijven zitten wat je eigenlijk niet meer past. Alsof alles in je zegt dat het tijd is om naar jezelf terug te gaan, naar je gevoel te gaan luisteren. Bijna dwingend soms. Je kan je signalen niet meer negeren, of je krijgt te doen met een ongelofelijke flinke weerstand in jezelf.
Ben jij bereid om de waarheid over jezelf te geloven? En deze dan ook nog ruimte te geven? Ongeacht wat de consequenties hiervan zijn?
We denken en zeggen dat we onszelf zijn, maar is dat echt zo? Zijn we echt vrij om te zijn wie we zijn? Of zitten we bewust en onbewust vast in onze eigen patronen, emoties of opgelegde patronen vanuit onze familie of maatschappij. Voelt het soms als een strak keurslijf?
Zeg jij tegen je wat licht dwingende buurvrouw, als ze voor de deur staat voor een bakje koffie en haar verhaal kwijt wil, dat het nu niet uitkomt? Je hoeft zelf niet weg, je bent gewoon thuis, maar je had net zo’n behoefte om even alleen koffie te drinken. Zeg je het eerlijk, ook als je intuïtief weet dat ze dat niet begrijpt en zich afgewezen zal voelen?
Durf je tegen je schoonmoeder te zeggen dat je niet meer elke zondag langs wil komen, omdat dat voor jou beter voelt? Ook als je schoonmoeder je dat niet in dank zal afnemen, iedere zondag ontzettend naar je uitkijkt en je al van te voren voelt dat ze in de weerstand zal gaan?
Zeg je in je eigen familie dat je jullie kind geen suiker meer wilt geven en dat dat betekent, dus ook niet meer van oma? Ook als ze je in je eigen familie totaal niet zullen begrijpen en je zelfs heel vreemd vinden? Durf je dan ook nog te zeggen dat jullie kind in het vervolg 1 nachtje komt slapen i.p.v. 3 nachten, omdat ze anders te moe is? Ook als er dan een energetische bom ontploft van onbegrip en boosheid? Laat je die bom dan maar ontploffen, of ga je voorkomen dat hij ploft door het maar niet te zeggen?
Zeg je op je werk tegen je teveel pratende en claimende collega, dat je voortaan in de lunch pauze even alleen naar buiten wil? Ook al weet je dat ze zich dan afgewezen zal voelen en je vervolgens zal gaan negeren?
Wanneer kies je voor jezelf? Wanneer pas je je aan? Bewust of zelfs onbewust om onrust, weerstand, onbegrip en eigen eenzaamheid gevoelens te voorkomen?
Bij wie voel jij je zelf het fijnst? Bij iemand die eerlijk zegt wat hij voelt en wat hij wel en niet zou willen? Of bij iemand die zich voor jou aanpast met kromme tenen om jou niet teleur te stellen?
Als we onze eigen waarheid willen uitdragen en naar ons eigen gevoel willen leven, komen we altijd weerstand tegen. Als eerste komen we onze eigen weerstand tegen, we willen een ander eigenlijk niet tekort doen of verdriet zien hebben door toedoen van onszelf. Of we voelen angst voor de reactie van de ander, degene zal boos worden, mogelijk gaan manipuleren, je niet begrijpen, uitlachen, jaloers worden of je zelfs gaan negeren, dat roept een enorme weerstand op in onszelf. Als we deze weerstand in ons zelf te boven kunnen komen en we ervoor kiezen toch voor onszelf te gaan staan, krijgen we maar al te vaak te maken met de weerstand van de ander..
Als we willen gaan staan voor onze eigen waarheid, gaan voelen wat we echt niet meer willen, beginnen we de positieve beweging in onszelf op gang te brengen.
Als we een stap zetten, onze waarheid uitspreken, gaat er een ongelofelijke krachtige energie stromen. Daar sta je dan, met zweet in je handen, een kloppend hart en uitbrekende opvliegers naar woorden zoekend tegen je schoonmoeder te vertellen dat je een verandering wil in het eet patroon van je kind. Je voelt je eerst nog gespannen, maar de krachtstroom die je in jezelf in gang zet, is na een tijdje ook voelbaar.
Wat zou het fijn zijn om je waarheid tegen iemand te zeggen die je waarheid respecteert en naar je luistert. Die de weerstand die het wellicht oproept in zichzelf, bij zichzelf houdt en daar eigen verantwoordelijkheid voor neemt.
Maar iedereen weet dat dit meestal niet zo gaat. Teleurstellend soms, maar hoeveel leren we hiervan over onszelf, wat ons uiteindelijk sterker maakt?
Misschien kunnen we zelf deze persoon worden voor de ander?
Vroeg of laat komen we allemaal in aanraking met onze diepere emoties, onze angsten, eenzaamheid, schaamte, afgewezen gevoelens.
We stellen een ander teleur, door onze waarheid te vertellen, of worden zelf teleurgesteld door de waarheid van de ander.
We kunnen dan in elkaar krimpen en ons afsluiten. We stoppen het weg, doen van alles om ons hoofd boven water te houden en het vooral niet te laten merken. We sluiten ons gevoel, ons hart af voor wat we voelen binnen in onszelf.
We kunnen ook verantwoordelijkheid leren dragen voor onszelf, voor onze eigen emoties en zo ook voor onze eigen waarheid..
Kan je leren de teleurstelling, verdriet of afkeuring bij de ander te laten als je voor je eigen waarheid uitkomt? Mag de ander boos zijn als je jouw waarheid vertelt? Mag je zelf verdrietig of boos zijn als de ander z’n waarheid tegen jou verteld en je dat moeilijk vind? Kan je door deze emoties heen leren kijken, het niet bij de ander leggen en het gaan zien als jouw uitdaging?
Geloof me het is mogelijk, weliswaar een hele klus, maar het is de weg naar jezelf..
Straal je eigen licht!